آدر نیمه راه عاشقان راک ، فیلم جدید استیو مک کوئین که در یک مهمانی بلوز در سال 1980 برگزار شد ، حداقل صد نفر از مهمانی ها با آرامش یک آهنگ کاپلا را به مدت پنج دقیقه متوالی می خوانند. این هیپنوتیزم است و مانند لحظات دیگر مجموعه فیلمهای Axe کوچک مک کوئین ، که در اطراف جوامع کارائیب انگلیس در دهه 1960 تا 1980 قرار دارد ، زمان لحظه ای مانند گذشته احساس می شود کشیده هر کس در آن اتاق مملو از مربا با صبر و شکیبایی آواز آرام را از ابتدا تا انتها می خواند و همه این کلمات را می دانند: “اما من هیچ وقت برای زندگی در این دروغ ندارم / نه ، هیچ وقت برای بازی کردن احمقانه های شما ندارم / بازی های احمقانه! “

هنگامی که این فیلم یکشنبه شب از بی بی سی پخش شد ، تماشای شخصیت های خواندن بازی معروف Silly Games که در سال 1979 انجام شد ، بود بسیار نزدیک به خانه ، تا حدی به این دلیل که جانت کی ، که ترانه را می خواند ، اتفاقاً “خاله” من – یک دوست مادری مادر من است ، و نه یک خویشاوند خون. بنابراین Silly Games یکی از محصولات اصلی دوران کودکی من بود. وقتی من بزرگ می شدم ، خاله کی همیشه می توانست متقاعد شود که در هر تولد ، تعمید یا تعزیه مقدس ، موفقیت سابق خود را در جدول بخواند.

این ترانه بخشی از ژانر عاشقانه راک بود ، فرزند عشق بعد از ویندروش از رگی و روح متولد 1970 بریتانیا. Silly Games هنگامی که من بزرگ می شدم در مهمانی های خانوادگی مورد توجه قرار می گرفت ، اما فقط زمانی که بزرگتر شدم یاد گرفتم که این آهنگ فقط یک سنگ بنای فرهنگی در خانواده من نیست – این یکی از مشهورترین عاشقان تک آهنگ راک در تاریخ. از زمان بزرگسالی ، من درک می کردم که دامنه آن چیست: من با کارائیب هایی که در منچستر ، بیرمنگام یا اسکاتلند بزرگ شده اند آشنا می شوم که همه آنها در مهمانی های خانوادگی خود این آواز را خوانده اند – با مادر ، دایی و خاله همه سعی در ضربه زدن به بدنامی در انتهای گروه کر به سختی به نت می رسید.

بسیاری از کارائیب ها در شبکه های اجتماعی اظهار داشتند که دیدن چنین سنت گرامی در صفحه شخصی احساس احساس شخصی می شود – و همچنین برگزاری یک مهمانی افسانه ای بلوز. مهمانی های بلوز که معمولاً در زیرزمین شخصی میزبانی می شدند ، در دهه 1970 به عنوان پناهگاه های امن از صحنه باشگاههای نژادپرستانه انگلیس برپا می کردند. همانطور که مک کوئین به تصویر می کشد ، آنها ترکیبی از یک جشن زیرزمینی و یک مهمانی خانگی بودند – هر نقدی که دست عوض می کرد به طور کلی فقط برای تأمین هزینه های موقت موقت کافی بود. عاشقان موسیقی راک مانند خاله کی اغلب موسیقی متن این مهمانی های تشریفاتی در خانه را ارائه می دادند ، که همه چیز در مورد رقص آهسته نفسانی بود و نه بخار دادن به پاپ یا دیسکو.

من در افسانه های مهمانی های بلوز که پرستار بچه ام در خانه اش در هاکنی ، شرق لندن و کسانی که در خانه دیگران بودند و مادر من سالهای نوجوانی و اوایل بیست سالگی خود را برای شرکت در آنها گذرانده بود ، بزرگ شدم. همه چیز از صبح آغاز می شود: میزبان روز را با زحمت پاکسازی اتاق ها ، آشپزی برای میهمانان و دریافت سیستم صوتی ماموت می گذراند. بلندگوها از اهمیت بالایی برخوردار بودند – و پس از شروع مهمانی در نیمه شب یا ساعت یک بامداد ، شرکت کنندگان می تواند آدرس مناسب را با دنبال کردن ارتعاشاتی که در طول خیابان رخ می دهد پیدا کند.

وقتی مردم به خانه رسیدند ، مجبور شدند هزینه کمی برای ورود به خانه بپردازند ، اما ارزش یافتن صدا ، بو و طعم های دلتنگی بلوز را داشت: بز کاری ، نوار قرمز ، کاغذ دیواری که از عرق می چکید و یک همسان انفجار باس از بلندگوی 8 فوت. مهمانی های بلوز مکان های جشن و جمع بودند – و از همه مهمتر ، تنها مکانی که می توانستید صدای رگی و عاشقان را بشنوید ، به استثنای جایگاه دیوید رودیگان در رادیو پایتخت.

البته ، فضاهای سیاه همیشه توسط نیروهای خارج از کنترل ما تهدید شده اند. مهمانی های بلوز سرانجام به مشاجره پرداختند و به دلیل شکایت در مورد صدا و مسائل مربوط به صدور مجوز ، بیش از پیش مورد بی مهری پلیس قرار گرفتند ، در حالی که جریان اصلی کلابینگ برای مخاطبان سیاه پوست باز شد. در اواخر دهه 1980 ، آنها آمدند و رفتند – و امروز ، ارواح آنها مناطق مانند دالستون را که قبلاً برای مهمانی های بلوز محبوب بودند اما زیرزمین های بزرگ آنها دیگر محل زندگی خانواده های سیاه پوست نیست ، شکار می کنند.

مادر من برخی از جزئیات بازگویی مک کوئین را مورد اختلاف قرار می دهد – به خصوص لهجه ها و رقص های لمسی: او با پیشرفت فیلم به من گفت: “هنر این بود که تا جایی که ممکن است نزدیک شود و بدون دست زدن رقصید.” دیگران احساس می کردند که گاهی اوقات کلیشه ها از مک کوئین که در زمان داستان فقط 11 سال داشت بهتر می شوند. اما به نظر می رسید که به ویژه نسل هزاره کارائیب غرق در غربت می شود. و برای کسانی که در داستان پدر و مادرشان بزرگ شده اند ، دیدن تصویری زنده از سنت تاریخی که به طور عمیق افسانه پردازی شده و در تاریخ انگلیس هنوز مستند نشده است ، شاید معتبر باشد.

گرچه ممکن است کامل نباشد ، فیلم مک کوئین سهم محکمی در پروژه در حال بایگانی تاریخهای ما دارد که – اگرچه فراموش کردنشان آسان است – اما با شادی و همچنین مبارزه مشخص می شوند. در حقیقت ، مهمانی های بلوز کاملاً به هم پیوند می دهند که چطور این دو با یکدیگر در هم تنیده شده اند. مردم کارائیب که از دوره “بدون سیاه ، بدون سگ ، بدون ایرلندی” ظهور می کنند ، فضای زیر زمینی معنی داری را برای رقص بلوز خود رقم می زنند. گرچه این مهمانی ها دیگر نیستند ، روحیه بلوز در تاریخ شفاهی ، در فیلم هایی مانند مک کوئین و در اتاقی پر از خاله ها که به خاطر آن یادداشت بالا در پایان بازی های احمقانه ادامه می یابد ، ادامه می یابد.

• Micha Frazer-Carroll ستون نویس در ایندیپندنت است