:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2013/08/ebru.jpg)
Schrijven over de moskee in termen van ‘gejengel’ en verwijzen naar de profeet als die ‘dooie gast’ is niet zonder gevaar, merkte Metro-columniste Ebru Umar. Het verrast haar dat op het oog geïntegreerde jongeren en niet de ‘haatbaarden’ dreigen.
Een column in dagblad Metro leverde mij 2.000 tweets op. Ik werd niet alleen in alle toonaarden uitgescholden en bedreigd, maar ik leerde ook dat er ontelbare manieren waren om iemand dood te wensen.
Volgen
Volgenumarebru Ebru Umar Nice RT @Berkantont: @umarebru Je mag je kanker mening hebben, maar die moet jij niet uiten kanker hoer. Stop je hoofd in je kanker reet.
Volgen
Het verraste me.
Het verraste me omdat mensen boos werden over een column: geschreven woordjes.
Het verraste me omdat ik de column ‘s avonds even snel had geschreven; de volgende ochtend zou ik geen tijd hebben en ik besloot een niemendalletje over vakantiebelevenissen te schrijven.
Het verraste me omdat het in de column gaat over zelfcensuur en vrijheid van meningsuiting in Turkije.
Maar bovenal verraste het me omdat het Nederturkse jongeren in Nederland waren die me naar alle hoeken van de hel verwensten om iets wat ik over Turkije had geschreven in een Nederlandse krant.
Hun tolerantie is ver te zoeken, zo niet afwezig: dood moet ik. Op alle mogelijke manieren
Nederturkse jongeren die het rood voor de ogen wordt als je iets opschrijft over de situatie in Turkije – een land waar ze niet geboren zijn, niet getogen zijn, hoogstwaarschijnlijk nooit zullen wonen en een land dat ze alleen kennen uit verhalen en ongetwijfeld te gekke zomervakanties. Om vervolgens in het land waar ze wél wonen, waar ze wél naar school gaan, waar ze wél deel uit maken van de samenleving en waar ze wél hun leven opbouwen, het meest fundamentele recht dat we hebben, te ontkennen: vrijheid van meningsuiting.
Hun tolerantie is ver te zoeken, zo niet afwezig: dood moet ik. Op alle mogelijke manieren. Vanwege een column.
Na mijn initiële verbijstering over de tsunami aan tweets, kan ik er alleen maar om lachen. Waarschijnlijk ten onrechte, maar meer kun je niet doen. Clint Eastwood zei ooit „opinions are like assholes: everyone has one”. Was het maar zo, ik kom nog te vaak mensen tegen zonder mening. Waar ik me beter in kan vinden, is de variant erop: „bedreigingen zijn als smartphones: iedereen pocht ermee.”
Bedreigingen van Nederturkjes vanachter hun pc – jongens (en meisjes), het is zó makkelijk. Een aantal dingen viel op aan de bedreigingen:
1 Aan hun twitterava’s is te zien dat het om jongeren tussen de 15-25 jaar gaat. Ze zijn de toekomst van Nederland, de jongeren die over tien, twintig jaar hier zullen werken, functioneren en aan de knoppen zullen zitten. Het zijn de journalisten, politici, advocaten, rechters, buschauffeurs, sporters, artsen, onderzoekers, managers, onderwijzers en agenten van morgen.
Volgen
2 Geen enkele tweet die ik ontving is zonder spelfouten. We hebben het hier over een bericht van 140 tekens, zinnen van ongeveer 25 woordjes. Alle mogelijke fouten komen voorbij – dan heb ik het niet eens over d/dt of ‘me’ in plaats van ‘mijn’. Vele tweets zijn ook in het Turks.
Volgen
3 De jongens en meisjes die me deze boze tweets stuurden zijn zonder uitzondering hip. De jongens zijn leukerdjes in toffe outfits – iemand zei schertsend „je bedoelt dat ze eruit zien als homo’s”. De meisjes lijken zo uit een fotoshoot voor een modeblad weggelopen te zijn. Het zijn niet de djellaba- en boerkadragende ‘haatbaarden’ waar we met z’n allen zo bang voor dienen te zijn en die door de AIVD gevolgd worden.
Volgen
Wat mij raakte aan de zeker 2000 tweets die ik heb gekregen was de misplaatste afkeer voor Nederland en Nederlandse waarden en normen en de verheerlijking van alles wat Turks is. Die jonge Nederturken, die onderdeel uitmaken van de toekomst van Nederland kunnen niet begrijpend lezen en dat de oer-Hollandse begrippen tolerantie en vrijheid van meningsuiting onbegrensd zijn, dringt niet tot ze door. Dit zijn de jongeren die straks ons Nederland gaan besturen. De vraag is alleen hoe.
We hebben het over op het oog perfect geïntegreerde Nederlandse jongeren, het zijn de kinderen van mijn leeftijdsgenoten; derde of vierde generatie Nederlanders. Want alle ontkenningen, alle benamingen ten spijt, is dat wat ze zijn: Nederlandse jongeren met een andere etnische achtergrond. Het enige wat mij als randstadbewoner was opgevallen is hun belachelijk slechte beheersing van het Nederlands; iedereen die wel eens een vakkenvuller bij Albert Heijn heeft gesproken weet dat het ABN ver te zoeken is. Ook is hun verregaande islamisering opvallend. Hoe kan het dat deze kinderen zoveel van de islam meekrijgen in een steeds ongeloviger Nederland? Waar leren ze dat? Nogmaals, we hebben het niet over de zichtbaar praktiserende moslims in djellaba’s met vlassige baarden en ogen die je vanachter een boerka of onder een hoofddoek vandaan staren.
Die mensen blijven hier. We zijn tot elkaar veroordeeld.
De doorsnee Nederlander kent deze jongeren niet. De doorsnee Nederlander kent geen allochtonen – vreselijk badinerend en separatistisch woord. En zo vreemd is dat niet: soort zoekt soort zoals je ook in het bedrijfsleven kunt zien: mannen nemen mannen aan, al zijn er zat geschikte vrouwen voor élke functie te krijgen. Maar hoe lang kun je als doorsnee Nederlander het bestaan van deze jongeren ontkennen? Of denken we door initiatieven als imamscholen, islamitische kostscholen, separatistische voetbalclubs en gescheiden zwemmen te stimuleren verre van deze mensen te blijven? Wake up call: die mensen zijn hier. Die mensen blijven hier. We zijn tot elkaar veroordeeld. Die Nederturkse jongeren die mij op alle mogelijke manieren dood willen hebben, maken deel uit van het Nederland van morgen.
Dat Nederland van morgen heeft geen baat bij pappen en nathouden. Het Nederland van morgen heeft geen baat bij een eigen woonwijk voor Turken in Rotterdam-Zuid. Het Nederland van morgen heeft geen baat bij islamitische kostscholen voor Nederturkse jongeren, gescheiden zwemmen voor islamitische meisjes, islamitische basisscholen, middelbare scholen en universiteiten.
En het Nederland van morgen heeft al helemaal geen baat bij beroepspolitici die de universele mensenrechten, zoals de gelijkheid van man en vrouw, ondergeschikt maken aan welke godsdienst dan ook – zoals helaas vastgelegd in artikel 1 van de Grondwet. Als het erop aankomt krijgt het geloof voorrang op de man-vrouw-gelijkheid.
Het Nederland van nu heeft behoefte aan nuchtere journalisten die verder durven kijken dan hun eigen selectieve doelgroep en durven op te schrijven wat ze zien gebeuren. Het Nederland van nu heeft behoefte aan nuchtere politici die nieuwkomers duidelijk durven te maken wat ónze bevochten waarden en normen zijn. Het Nederland van nu heeft behoefte aan rechtshandhavers die geen verzachtende omstandigheden zoeken in culturele folklore zoals eer, gemeenschap en gezichtsverlies. Het Nederland van nu heeft behoefte aan onderwijzers die gesteund worden als zij ónze geschiedenis en ónze vrijheid over proberen te brengen. Maar waar het Nederland van nu helemaal behoefte aan heeft is een minister-president die al deze beroepsgroepen steunt.
Als het erop aankomt krijgt het geloof voorrang op de man-vrouw-gelijkheid
En waar het Nederland van nu zeker behoefte aan heeft zijn media die niet hun kop in het zand steken wanneer het iemand van buiten hun inner circle is die wordt aangevallen, maar die het lef hebben om te zeggen: kom niet aan de vrijheid van meningsuiting, die is van ons allemaal.
Ik weiger, met álles wat ik in me heb, het Nederland van de toekomst op te geven. Daar hebben mijn ouders hun huis en haard, land en familie niet voor verlaten.
En nu ga ik aangifte doen van de hele tsunami aan bedreigende tweets.
Ebru Umar is een Nederlandse columnist. Haar ouders komen uit Turkije.