Pito sa mga kapatid ko ay nag-a-abroad. Hindi kami mayaman kaya hindi nakakapagtaka na maisipan nilang sumubok mangibang bansa. May umalis para roon na bumuo ng pamilya at may naglalakas-loob na iwan ang regular na trabaho para sa mas mataas na sahod. Kung ang buhay ay parang teatro, ituring na nga nating mga actor ang mga OFWs. Sa mga kapatid ko pa nga lang kanya-kanya na sila ng back story, character build up at struggles sa buhay.
Ganito Kami Noon, Paano Kayo Ngayon.
Sa puntong nasa labas na sila ng ‘Pinas, ang pinakamahihiling mo na lang siguro ay pagpapalain at patnubayan sila ng Dios. Alam naman natin na kapag nandoon ka na, simula na ng kanilang laban sa buhay. Walang lifeline gaya ng call- a-friend o 50-50 (Who Wants to Be A Millionaire). O nga pala, may dalawa akong kapatid na literal na ang background sound effects ay mga bomba sa tuwing ka-chat namin noon.
Ang napagtatanto ko lang ay unti-unting pinagbabago ng kanilang mga karanasan sa ibang bansa ang aking mga kapatid. Ang dating mainitin ang ulo ay tila nagiging pasensyoso. Ang dating bulagsak sa pera ay naiisip nang magtabi ng kanyang kinikita. Ang dating mahiyain ay marunong nang ipaglaban ang kanyang karapatan. Sa tuwing may dumarating, parang ‘yong kapatid ko ay may pinagbago. Hindi sa itsura, kundi nasa pagkatao n’ya.
Saan Darating Ang Umaga.
Noon naisip ko na karamihan ng mga umaasenso sa buhay ay iyong mga nangingibang bansa.
“Dali-daling mag-isip pero ang hirap-hirap gawin, parang ang maniwala na may pag-asa.”
Naalala ko iyong plano ng isa kong kapatid, pupunta siya sa isang bansa para pagkatapos ay makalipat siya sa isa pang bansa. Iyong isa naman, nangibang bansa para makapagpundar sa probinsya. Pero iisa naman sila ng layunin at ito ay sana matupad ang kanilang pag-asa para rin sa kanilang pamilya.
Gaano Kadalas ang Minsan.
Kung gaano kabilis ang takbo ng panahon, ganoon na rin siguro kahaba ang panahon na nasasayang o kaya ay kaikli ng bawat bakasyon. Mabuti mas marami na ang mapagpipiliang daan para sa komunikasyon. Pero may aangal ba kung sabihin kong iba pa rin ang pakikipag-usap ng personal?
“Ang makita, mayakap, at mahagkan ang mga mahal mo sa buhay, kahit isang buwan lang o dalawang linggo bago ulit ang susunod pagkatapos ng dalawang taon.”
Ewan kung bakit ‘pag ako lang kinakaya ko, pero ‘pag nakita ko na ang mga pamangkin ko na nangingilid pa lang ang luha parang may kumakandirit sa puso ko.
Tinimbang Ka Ngunit Kulang.
Pera-pera lang nga ba ang lahat? Bakit wala ba nito sa ‘Pinas? At bakit kapag kumita ka na nito, parang madaling malustay kaysa ipuhunan ng tama. Akala mo kasya na, hindi pa pala. Ilan sa mga kapatid ko ang nangarap na magtayo ng negosyo o magkaroon ng investment.
Kung marami ka pang pera, siguro hindi mo iindahin ang ilang perang mawawala sa iyo. Ang masaklap lang ay mararamdaman mong palugi ka na kung kailan kailangan mo na ng pera. Pero kung ako ang tatanungin, mabuti na ang sumusubok kaysa wala. Kapag naiisip nila ang magnegosyo, nagkakaroon ng ibang ningning ang kanilang pananaw sa buhay. Iniisip nila na manatili sa bansa, tumulong sa kanilang kapwa at maniwala sa kanilang kakayahan. Masaklap kapag nauuwi sa wala pero gaya rin naman siguro ‘yan ng pamumuhunan nila sa pagtatrabaho sa ibang bansa, sugal
Anak.
Naniniwala ako na karamihan sa mga OFWs ang umuwi ng ‘Pinas. Hindi ito iba kundi parang Nanay na bukas-palad sa sinumang nais bumalik at ano man ang pasalubong. Kung ang mga kapatid ko ay kakatawang representante ng mga Pinoy, ikinakarangal ko na hindi sila natakot na sumubok na gawin ang sa tingin nila ay daan para sa katuparan sa kanilang mga pangarap.
“Sana sa bawat sigarilyo hinihitit mo, sa bawat alak na iniinom mo, naisip mo kung ilan pagkain ang tiniis kong hindi kainin para lang may ipadala sa inyo.” Opps hindi ko linya ‘yan, kay Ate Vi ‘yan.
“Ipokrita ako kung sasabihin ko na hindi ako sabik sa pasalubong o tsokolate. Pero ang gusto ko sana sa bawat uwi ng mga kapatid ko, ng bawat OFWs, ‘yong pag-asa nila ay unti-unting nagkakaroon ng mukha, nasesemento o naitatayo. Hindi na lang drawing at hindi na lista sa tubig.
“Kung alam mo ang taong malapit sa puso mo ay ligtas, malusog, nangangarap, at masaya sa kanyang ginagawa malapit sa piling mo. Ikaw na rin natutuwa, napapanatag, at gumaganda ang pananaw mo sa buhay. Hawa-hawa lang ‘yan e.”
ito ay aking lahok sa PEBA 2011 at nanalo ng ika-4 na parangal
Pingback: Usapang Career: How to find a good company, better job? - aspectos de hitokiriHOSHI
Pingback: Freelance Blend: Workshop for Hopeful Freelancers
Pingback: Hoshilandia in 2011 | aspectos de hitokiriHOSHI
Una sa lahat…ang dami mong kapatid. Seven din kapatid ng mom ko at six naman sa pudra side. So ang dami nila right? Meron pa siyang kapatid na lahat ng kids now nasa Canada (ay wait isa pala nasa Chicago) sobrang daming ofw at migrante sa family ko I can choose where I want to go. Lagi ko lang sinasabi sa nanay ko “Ayoko dun malamig!” referring to Canada…pero feeling ko minsan talaga mahirap umasa na magiging maayos ang lahat sa atin kaya me mga nagsusubok na sa iba hanapin ang ipapangtustos sa kanilang pamilya. Good luck sa mga kapatid mo, pakisabi ingat sila palagi!
hi Pinaywriter and welcome sa Hoshilandia!
Ang dami n’yo nga! hehehe! kami sampu talaga kami sa Nanay ko at ako ang bunso.Yung pito na ang nakapag-abroad. Salamat sa iyong pangangamusta sa aking mga kapatid, ipaparating ko talaga ‘yan.
Ang sarap naman noon na may choices ka kung saan mo gusto.
Ako rin minsan napu-frustrate sa mga kaganapan dito sa Pinas lalo na pag may isyu sa ekonomiya at politics. Kahit wala ka namang ginagawang masama bilang mamayan, ikaw ang pinahihirapan. pero ganun talaga, yun siguro ang challenge kaya nagiging dreamer ang mga kagaya natin. fight -fight!
Mabuhay!
Pingback: Hitokirihoshi has a 4th degree PEBA | aspectos de hitokiriHOSHI
nice entry.
thank you very much po!
Hello Hitokirihoshi, well written from your heart! Brava! I shared this beautiful entry you’ve written to the Union of Filipinos with Foreign Spouse. Keep up writing! You have excellent ideas coming from your mind and heart. best regards from ~ Edelweiss Inspires ~ https://www.facebook.com/pages/Union-of-Filipinos-with-Foreign-Spouse/134648743274152
Thank you very much po! I already read your link and I’m so touch & glad that you appreciate my blogpost as well as as my stories/ writing style.
I’ll always remember your compliment, this is gonna be an additional inspiration in my blog life. maraming-maraming salamat po at mabuhay po kayo!
tama! matatag ang mga OFW kaya nga tinaguriang mga bayani ng ating bansa. Aside sa mga sacrifices nila, inspirasyon sila ng kararamihan lalo na sa pamilya… Galing ng blog post nyo.
Good luck po!
Tin
hi Tin and welcome sa Hoshilandia Jr.!
Yes, kahit hindi mo halimbawa kapatid o kamag-anak ang isang OFW na makikilala mo. May maiiwan na kuwento sya sa iyo na tiyak na pupukaw sa iyong kamalayan at hihipo sa iyong puso.
mabuhay!
saludo ako sa mga ofws
sila bumubuhay sa ekonomiya natin
sana lang bigyan sila ng importansya ng gobyerno natin
tumpak ka dyan ng bonggang-bongga ka-raf3r!
agree ako sa lahat ng sinabi mo po…goodluck po sa entry mo!
maraming salamat Jay! Mabuhay ang mga OFWs!
Sana maintindihan natin ang mga OFW’s sa paghahangad na makatulong sa pamilya at mahal sa buhay, di na iniinda ang anumang panganib na maari nilang harapin yong nga lang homesick at sakripisyo ay di na matatawaran. Tama ka pahalagahan natin sila lalo na tayong may mahal sa buhay na OFW bigyan din natin sila ng kasiyahan.
oo kuya elpidio…
bakit hindi maintindihan ng iba na tumatanggap lang na hindi madaling kumita sa ibang bansa.
naiisip ko rin yung mga taong sinisisi ang buhay nila sa magulang nila na nangibang bansa. kaya tama yang line ni ate vi e.
tama ang mga sinabi mo… mas maiintidihan mo pala sila pag ikaw na ang nasa sapatos nila. 😀
tingin ko nga ay ganoon yon. iba yung first hand experience.